7 Eylül 2012 Cuma

Güvenmek...


Çocukluktan hatta ve hatta bebeklikten başlarız birine güvenmeye.
Güven, insanı yalnızlıktan, kederden, belalardan koruyacağına inanırız hep, yada inanmak isteriz. Hep birisi bizim yanımızda olsun isteriz, bizi koruyup kollasın, kötü günümüzde yanımızda olsun isteriz. İnsan önce ailesine güvenir, neticede ilk ailesini tanır. Ama sonra daha çok insanlar girmeye başlar hayatımıza. Bunları neden anlatıyorum ki, hepimizin bildiği şeyler. Demem o ki, kimseye güvenmeyeceksin arkadaşım. Gün gelir hiç beklemediğin insan seni sırtından vurur. Belki ona göre haklı yönleri vardır bilinmez, ama bencil olmamak gerekir bu fani dünyada. Ve kimseyi gereğinden fazla sevmeyeceksin. Hak etmediğini gördüğünde pişmanlık duymayacaksın.