Evet kaçmıyorum. Yüzleşiyorum birçok acıyla..ayrılıkla...ölümle...hayatın gerçekleriyle. Her sene bir öncekinden daha kötü ve acılı geçiyor. Kutlamıyorum diyorum yılbaşını.. işte bu yüzden. Üzülmek istemiyorum, bunalıma girmek istemiyorum..diye. Ama olmuyor. Bişeylere üzülmeyince, ağlamayınca acı geçmiyor, dinmiyor. Bende kaçmama kararı aldım. Yüzleşiyorum bunalıma girmekle yüzleşiyorum. Önceden yoksayıyordum. Sanki yaşanılanlar bir rüya ve bu rüya uyanınca bitecek. Ama öyle olmadı. Hep devam etti..ediyorda.
Nasıl bunca şeyi doğal, normal karşıladım, nasıl dayandım bende bilmiyorum. Onca haykırışlara, çığlıklara nasıl tepkisiz kaldım bilmiyorum. Tek bildiğim yaşanılan güzel şeyleri aramaktı.
Daha dün beni sımsıkı saran koca yürekli adam artık yok..Hayatın tokadını hepimiz yedik. İnandığımız, bildiğimiz acı gerçeğin tokadını yedik. Sonra da o tokadın şiddetiyle ayakta durmaya çalıştık. Ne kadar çalışırsak çalışalım herkes kendine verilen süre içerisinde yaşıyor. Ve bende bu süreyi artık geleceğimden çok şuanım için çabalayacağım. Çünkü geleceği yaşayacağımızı bilmiyoruz.
